Po niespodziewanym ataku lotniczym na amerykańską bazę Pearl Harbor na Hawajach 7 grudnia 1941 roku i zadaniu ciężkich strat flocie USA Japończycy przystąpili do ofensywy na Pacyfiku. Jednym z najważniejszych celów strategicznych było zajęcie Holenderskich Indii Wschodnich (dziś Indonezji), bogatych w ropę naftową i inne surowce naturalne. Dzięki nim japońska machina wojenna miała pracować na pełnych obrotach i zapewnić cesarstwu hegemonię w Azji Południowo-Wschodniej. Do inwazji skierowano lądową 16. Armię gen. Imamury wspieraną przez duże siły morskie i lotnicze. Holenderskie oddziały kolonialne nie były w stanie odeprzeć agresora nawet przy wsparciu wojsk i flot alianckich: amerykańskich, brytyjskich i australijskich. W obliczu kolejnych desantów zostały szybko rozbite i zmuszone do poddania Borneo, Celebes, Sumatry i Jawy, a także mniejszych wysp. Japończycy okazali się także lepsi w starciach morskich. Kapitulację podpisano 8 marca 1942 roku w Kalijati. Po niespełna trzech miesiącach walk kolonialna perła w koronie Holandii wpadła w ręce Japonii. To mocno zmieniona i uzupełniona wersja książki Michała A. Piegzika „Holenderskie Indie Wschodnie 1941-1942” z 2014 roku, który wykorzystał wiele nowych źródeł (japońskich, holenderskich, brytyjskich, amerykańskich) i opracowań.
check_circle
check_circle
